Марыў калісьці
славуты Скарына,
“Ціснучы” кнігу на мове бацькоў:
Простаму люду ў
роднай краіне
Зробяць даступнай ёй мудрасць вякоў.
Ніл Гілевіч. “Мара
Скарыны”
Трымаю ў руках кнігу. А некалі трымаў яе, першую, надрукаваную на
славянскай мове, Францыск Скарына. І думаю, які доўгі і цяжкі шлях яна прайшла,
колькі змен адбылося, але ж яе роля не змянілася, а засталася той жа: лячыць
душы людзей, адпраўляць іх у вандраванні па цэламу Сусвету. Разгарнуўшы кнігу,
я трапляю ў незвычайны, поўны дзівосаў свет, у хуткаплынную раку мудрага слова.
І плыву па гэтай рацэ ў маленькай лодачцы, якая яшчэ не зведала ні штормаў, ні
бур. Плыву па ціхіх, але поўных жыцця хвалях. І за гэтае нядоўгае вандраванне
пражываю нечае жыццё, узбагачаюся душой, бо знаёмства з кнігай – гэта і знаёмства
з самім сабой, з усім наваколлем.
Кніга… Што гэта за дзівосная рэч? Што змянілася пасля яе з’яўлення ў
чалавечым жыцці?
Кніга – цэлая скарбніца ведаў, выдатных думак, добрых парадаў. Яна вядзе
нас па таемных сцежках мінулага, імкліва імчыць у будучыню, вучыць аддана
служыць Радзіме, любіць родную зямлю, сваіх бацькоў, вучыць працаваць і
сябраваць.
Наша кніга – вечнае
святло,
Крыніца ведаў, цуд бясконцы!
І
параўнацца з ёй магло б,
Відаць, у свеце толькі Сонца. – азначае
М.Пазнякоў у вершы “Кніга”.
І сапраўды,
кнігу можна параўнаць толькі з сонцам, бо толькі яно можа так шчодра саграваць
сэрцы людзей, не выбіраючы з іх, хто дрэнны, а хто добры.
Усе ведаюць, што кніга – гэта лепшы сябар. Бо гэта яна ў сумныя асеннія
вечары ажыўляе пустое сэрца адзінокага чалавека, укладае ў яго душу веру. І ў
гэты час кніга самае блізкае і дарагое, што ў чалавека ёсць, бо яна не
здрадзіць, не пакіне ў найгоршую хвіліну жыцця, а дапаможа знайсці суцеху. Калі
чалавеку дрэнна, калі ён духоўна захварэў, то ён можа звярнуцца да кнігі і там знайсці адказы на ўсе турбуючыя
пытанні.
У кнізе – пачатак і канец усёй мудрасці, бо толькі праз яе можна
спасцігнуць Бога! У кнізе – усе законы і правы, якімі карыстаюцца людзі ў
зямным жыцці! У кнізе – “усе лякарствы душэўныя і цялесныя разам знойдзеце!” –
так напісана ў прадмове Ф.Скарыны да ўсёй Бібліі. Таму і называў Ф.Скарына
кнігу лекамі для душы.
Я таксама не аднойчы знаходзіла ратунак, выйсце са сваіх праблем у
кнізе. І самай дарагой для мяне з іх з’яўляецца Біблія. Яна нібы карта
вандруючага, якая дапамагае не заблудзіцца, а знайсці сваю дарогу на Зямлі;
посах для паломніка, які прытрымлівае стомленае цела; меч воіна, які абараняе
жыццё ў бітвах; свет для хрысціяніна,які акрэслівае святы шлях. У Бібліі
знаходзім рай, адчыняем дзверы ў неба, а зямныя, часам пякельныя пакуты,
становяцца нястрашнымі.
Наша беларуская літаратура багатая. У ёй шмат сапраўды вялікіх твораў.
Гэта і аповесць В.Быкава “Жураўліны крык”, дзе мы знаёмімся са справядлівасцю,
з патрыятызмам, са здрадай, з існаваннем маральных прынцыпаў у людзей і з іх
адсутнасцю; і паэма Ф.Багушэвіча “Кепска будзе”, у якой, як у люстэрку,
адлюстравалася часам цяжкае становішча людзей у жыцці, яго невымерныя пакуты і
няшчасці. А колькі прыгожых і мудрых казак нарадзіла наша зямля. А менавіта яны
адыгрываюць вялікую ролю ў развіцці яшчэ маленечкай, але ўжо асаобы.
У апошнія часы з’яўляюцца альтэрнатывы кнізе: тэлебачанне, інтэрнэт. Але
усё ж такі кніга заўсёды ўзнята на п’едыстал гонару ў нашай краіне. І ўсё тое,
што звязана з друкаваным словам, выклікае вялікую ўвагу народа. Бо вялікасць,
святыню замяніць нічым нельга: яна вечна.
Кніга – гэта той агеньчык, які сагравае душу ў
любую непагадзь і завею жыцця, тая вясёлка, якая размалёўвае ў яркіколер
шэрасць дзён. І той шчаслівы, хто зведаў гармонію з кнігай, хто завёў шчыльнае
сяброўства з ёй на ўсё сваё жыццё:
І я жадаю ад душы:
Сябруйце ўдзячна з ёй,
натхнёна.
Разумным, светлым, вечным жыць –
Што больш каштоўнае
сягоння?
М.Пазнякоў
Комментариев нет:
Отправить комментарий